будзе дзень, нібы імгненне весялосці.
Мы забудзем усе імёны.
Ты сама прыйдзеш у маю келлю
І разбудзіш мяне ад сну.
па твары, абдымкі дрыготкай,
Адгадаеш думы мае.
Але ўсё ранейшае стане хлуснёй,
Ледзь зоймуцца Промні Твае.
як тады, з маўклівым усмешкай
Ты прачытаеш на маім лобе
Пра каханне няслушнай і зыбкай,
Пра каханне, што квітнела на зямлі.
Але тады - велічная і больш прыгожым,
Без сумневаў і дум прыму
І да дна вычарпалі чашу,
Датычнасці Дню Твайму.
31 Кастрычніка 1902
