Дабраслаўляючы святло і цень
І вяселячыся гульнёю лірную,
Глядзі туды - у хаос безмирный,
Куды схіляецца твой дзень.
Цэлая сярэбраная ланцуг,
Твае напоўнены збаны,
Міндаль квітнее на дне даліны,
І вільготным спёкай дыхае стэп.
Ідзеш ты да дома на горах,
Паўдзённы сонцам залітая;
Ідзеш - павязка залатая
У смалістых тоне валасах.
Зачаўрэлі каперсы кветкі,
І вось конік цяжэе,
І на дарозе жах вее,
І запамрочу вышыні.
Малоць стаміліся жорны.
Бягуць спалоханыя варты,
І ўсіх ахоплівае прывід варожы,
І долу гнуцца дрэва.
Усе дзікім страхам змятых.
Стоўпіліся ў кучу людзі, звяры.
І дарэмна замыкаюць дзверы
Дасюль якія глядзелі ў акно.
24 верасня 1902
