Мы ўсе прабачым - і ня парушым
Спакою нявінніц вясны,
Агонь чароўны патушым,
Прагонім ласкавыя сны.
Няма меры нашаму Познань,
Рэчавы не вечны храм.
Калі мы ўзводзілі будынкаў,
Яго падзенне снілася нам.
І кожны раз, уваходзячы пад скляпенні,
Молячыся і плачу, ведалі мы:
Тут пранясуць непагадзі,
Снегу ўлягуцца зімы.
лютага 1902
