Падымаліся зь цемры скляпоў.
Сыходзілі іх галовы ў плечы.
Ціха выраслі шумы крокаў,
Словы незнаёмых прыслоўяў.
Хутка прыбытку натоўпу іншых,
Валаклі кірхі і рыдлёўкі.
Распаўзліся па камянях маставых,
З зямлі ўзводзілі палаты.
ўстала вуліца, шэрым поўная,
Затканыя павуціннем прадзівам.
Шэлест, прыбывала хваля,
І робіць цяжкім пратока экіпажаў.
Хутка дзень глыбока адступіў,
У небе далёкім расставілі зоры.
А нябачны струмень шамацяць,
Праліве ў наш горад, як у моры.
Мы не сталі шукаць і гадаць:
Хай заменяць нас новыя людзі!
У тых жа пакутах нараджала іх маці,
Гэтак жа пяшчотна карміла каля грудзей…
У заслоне адыходзячага дня
Нам была гэтая доля зразумелая…
Нам апошні закат з агню
Спалучаў і выткаў свае плямы.
Не вартаваў жарсьці цмок,
Ня палала пад намі геене.
Затапілі нас хвалі часоў,
І была наша доля - імгненная.
10 верасня 1904
