На іржавых завесах адкрываю аканіцы,
Ўдыхаю салодка першыя бруі.
З гары спусціўся ўвесь туман нядаўні
І, белы, абняў пашы мае.
там развіднела, але сонца не ўзыходзіла.
Я чаканні адчуваю вакол.
Спі без трывог. Цябе не разбудзіла
Мая мара, мой ціхамірны сябар.
Я чуваю, задуменны летуценнік:
У галаве, у тайнай варажбе,
твае рысы, філосаф і разьбяр,
Намалявана і перадам табе.
Калі-небудзь у хвіліну захаплення
З ім заадно і на заходзе дня,
Дорачы яму свой малюнак,
Ты скажаш мімаходзь: «Як ён любіў мяне!..»
чэрвень 1902
