У бяздзейнасці млад, у передрассветной ляноты
Душа лунала ўвысь і там Зорку знайшла.
Імглісты вечар быў, клаліся мякка цені.
Вячэрняя Зорка, безмолвствуя, чакала.
спакойная, на цёмныя прыступкі
Ўступіла Ты і, ціхая, ўсплыла.
І, хісткі марай у передрассветной ляноты
На зорныя шляху Сябе перанесла.
І працякала ноч туманам сноў.
І юнацтва нясмелая з марамі без ліку.
І набліжаецца світанак. І ўцякаюць ценю.
І, ясная, Ты з сонцам пацякла.
19 чэрвень 1901
