Што вісіць над горадам усясьветным,
У пылу якая прайшла заменчаны,
Яшчэ манарха ў раніцу лірную
Самадзяржаўнай хіліць сон.
І продак царска-чыгунны
Усё гэтак жа трызніць на змяі,
І голас чэрні шматструнных
Яшчэ ня маю ўлады на Няве.
Ужо на дамах веюць сцягі,
Гатовыя новыя птушаняты,
Але ціхія бруі неўскай вільгаці,
І сляпыя цёмныя палацы.
І, калі аблічча свабоды зьяўлены,
То перш паказаны аблічча змеі,
І ні адзін сустаў ня здушаная
Што бліскалі кольцаў лускі.
18 Кастрычніка 1905
