Я быў увесь у стракатых Лоскуты,
белы, чырвоны, у пачварнай масцы.
Рагатаў і крыўляўся на ростанях,
І расказваў жартоўныя казкі.
Разгортвае доўгія Казанне
няскладна, і доўга, звонка -
Пра старых, і пра краіны без названья,
І пра дзяўчыну з вачыма дзіцяці.
Хтосьці доўга, бессэнсоўна смяяўся,
І камусьці станавілася балюча.
І калі я раптам збіваўся,
З натоўпу крычалі: «Даволі!»
Красавік 1903
