Я - меч, завостраны з абодвух бакоў.
Я кірую, архангел, яе Лёсам.
У шчыце маім камень зялёны запалены.
Запалены не мной, - Гасподняй Рукой.
Яму надмерна маю ўручу,
Калі отыду на вечны сон.
Ёй у свеце пакіну маю свечку,
Пакіну мой камень, мой тутэйшы звон.
Пастаўлю на варце бразгучы верш.
Зялёны камень Ёй у сэрца запалю.
І камень будзе Ёй сябар і жаніх,
І Ёй не солжет, як я не маню.
ліпеня 1903
