Ёсць у дзікай гаі, у яры
зялёны пагорак. Там вечна цень.
Вакол - ручая жывая вільгаць
Цурчанне наганяе лянота.
Кветкі і травы пакрываюць
зялёны пагорак, і ніколі
Сюды прамяні не пранікаюць,
Толькі ціха каціцца вада.
палюбоўнікі, тоячыся, не стануць
Зазіраць у прахалодны змрок.
сказаць, навошта кветкі не вянуць,
Навошта крыніца не вычарпаўся? –
там, там, глыбока пад каранямі
Ляжаць пакуты мае,
Сілкуючы вечнымі слязьмі,
Афелія, кветкі твае!
3 лістапада 1898
