Андрэю Беламу
Я глядзеў на сляпое людскае будынак.
Пад дахам павольна запальваюць акно.
Хтосьці зверху пачуў набліжэнне
І думаў пра тое, што было даўно.
Фіранкі варушыліся і падалі.
Падымаліся ад нябачнай рукі.
На лесвіцы цені прядали.
І асцярожныя пачыналіся званкі.
Яшчэ ніхто не ўвайшоў на лесвіцу,
А ўжо пачуўшы кошт прыступку.
І ўсюды прачнуліся, крычалі, чакаючы вястунка,
І сівыя галовы нахіляліся ў цень.
думалі: за раніцай настане дзень.
Вышэй за ўсіх крычаць і ўскудлачаныя
Пад дахам павольна загаралася акно.
Там нехта на рахунках пазалочаных
палічыў, што нікому не дадзена.
І зразумеў, што будзе цёмна.
5 снежні 1902
