Выходжу я ў дарогу, адкрыты поглядам,
Вецер гне пругкія кусты,
Скрышаны камень лёг па касагорах,
Жоўтай гліны бедныя пласты.
Разгулялась восень у мокрых долах,
Агаліла могілак зямлі,
Але густых рабін ў праезных сёлах
Чырвоны колер зареет здалёк.
вось яно, маё весялосьць, скача
І звініць, звініць, у кустах знік!
І удалечыні, удалечыні прызыўна махае
Твой узорный, твой каляровы рукаў.
Хто взманил мяне на шлях знаёмы,
Усміхнуўся мне ў акно турмы?
Ці - каменным шляхам Прываблены
жабрак, спяваюць набожныя песні?
няма, іду я ў шлях нікім не званы,
І зямля хай будзе мне лёгкая!
Буду слухаць голас Русі п'янай,
Адпачываць пад дахам карчмы.
Запою Ці пра свой поспех,
Як я маладосць загубіў ў хмелі…
Над смуткам ніў тваіх заплачу,
Твой прастор навекі пакахаю…
Шмат нас - свабодных, юных, станістых
памірае, Ня кахаючы…
Прытулі ты ў далях неабсяжных!
Як і жыць і плакаць без цябе!
ліпеня 1905. Рагачоўскае шашы
