Клічу цябе ў дыме пажару,
У трывозе, якая ў запале і ў шляху.
Ты - цудадзейная кара,
Да зямлі пагражальная сысці.
Але ў гэтым змроку бяздумным,
У отдохновительные дні -
Я поўны думкай аб бясшумным,
І сэрца хаваецца ў цені.
Аб, абудзі на подзвіг ратны,
Трывогу бітвы напаі!
Захапленне жывой і жыватворны -
Бразгання звонкія твае!
Абараняючы суровую dunoven'i
акрыяць, вскрикну і пойму
мары, што плылі ў тумане,
рысы, сквозящие ў дыме!
26 ліпеня 1902
