Цябе хавалі туманы,
І самы голас быў слабы.
Я памятаю гэтыя падманы,
Я памятаю, пакорны слуга.
Цябе вянчала карона
Яшчэ світальным дзівацтваў.
Я памятаю прыступкі трона
І першы твой строгі суд.
Якія бледныя сукенкі!
Якая дзіўная цішыня!
І лілей поўныя абдымкі,
І ты без думкі глядзіш…
Хто ведае, дзе гэта было?
Куды ўпала Зорка?
Якія словы казала,
Ці гаварыла ты тады?
Але хіба мог не пазнаць я
Белы рачной кветка
І гэтыя бледныя сукенкі,
І дзіўны, белы намёк?
можа 1902
