На шэрыя камяні клалася дрымота,
Але калаўротам вілася гарадская клопат.
Дзе храмы подъяты і выступы крутыя, –
Я бачыў вас, жанчыны ў цёмных вопратках,
З малітвай у вачах і з здрадай у надзеях -
Аб, жанчыны памятаюць такія хвіліны!
сыходзіліся, лічачы ступень за ступенню,
І зноў разыходзіліся, знемагаючы ценем,
ззяючы вачыма, зліваючыся з ценямі…
Аб, город! Аб, вецер! Аб, снежныя буры!
Аб, бездань разарванай на шматкі блакіту!
Я тут! Студзень невінаватым! Я з вамі! Я з вамі!
снежні 1906
