Імануіл Кант
Сяджу за шырмай. У мяне
Такія маленечкія ножкі…
Такія ручкі ў мяне,
Такое цёмны акенца…
Цёпла і цёмна. Я гашу
свечку, якую прыносяць,
Але падзяку прыношу…
Мяне даўно пацешыцца просяць,
Але гэтыя ручкі… Я закаханы
У маю маршчыністую скуру…
Магу ўбачыць салодкі сон,
Але я сябе не патрывожыць:
Не патрывожыць забыцця,
Вось гэтых блікаў на акенцы…
І ручкі крыжаваліся я,
І таксама крыжаваць ножкі.
Сяджу за шырмай. тут цёпла.
Тут хтосьці ёсць. Не трэба свечкі.
вочы бяздонныя, як шкло.
На ручцы зморшчанай - колцы.
18 Кастрычніка 1903
