Таемна сэрца просіць гібелі.
сэрца лёгкае, слізгаць…
Вось мяне з жыцця вывелі
Снежным срэбрам сьцежкі…
Як над тою далёкай палонку
Ціхі пар бруёй вада,
Так сваёю ціхай хадой
Ты звяла мяне сюды.
завяла, скавала поглядамі
І рукою абняла,
І лядоўнямі пашану
Белай смерці здрадзіла…
І ў якой іншай мясціны
Мне гібець наканавана,
Калі сэрца прагне страціць,
Таемна просіцца на дно?
12 студзень 1907
