Апускаўся я ў моры канюшыны,
Акружаны казкамі пчол.
але вецер, пазваў з поўначы,
Маё дзіцячае сэрца знайшоў.
Заклікаў на бітву раўнінную -
Пазмагацца з дыханнем нябёсаў.
Паказаў мне дарогу пустынную,
Якая сыходзіць у цёмны лес.
Я іду па ёй касагораў
І гляджу нястомна наперад,
Наперадзе з нявіннымі вачыма
Маё дзіцячае сэрца ідзе.
Хай вочы стомяцца бяссонныя,
заспявае, запунсавее пыл…
Мне кветкі і пчолы закаханыя
Распавялі ня казку - быль.
18 лютага 1903
