Сваімі горкімі слязьмі
Над намі плакала вясна.
Агонь мігцеў за чаротамі,
Дражніць дрэннага скакуна…
Зноў клікала бесчалавечным,
ты, аддадзеная мне даўно!..
Але ветрам буяным, ветрам сустрэчным
Твой твар апалена…
Зноў - знясілена і дарма -
Ты адхілялася ад агню…
Але нават неба было горача,
І неба было за мяне!..
І стала ўсё роўна, якія
Lobzat 'рот, лашчыць пляча,
У якія вуліцы глухія
Гнаць заліхвацкай ліхача…
І ўсё роўна, чый ўздых, чый шэпт, –
быць можа, тут ужо не ты…
Толькі скакуна няроўны тупат,
Як бы з далёкай вышыні…
Так - зведзены з розуму імгненнем -
Мы аддаваліся зноў і зноў,
Ганаруючыся сваім знішчаных,
тваім пракудам, каханне!
Цяпер, калі мне зоркі бліжэй,
Чым тая апантаная ноч,
Калі яшчэ бязмерна ніжэй
ты пала, прыніжэньне дачка,
Калі адзін з самім сабою
Я праклінаю кожны дзень, –
Цяпер праходзіць перад мною
Твая развянчаць цень…
З Божае ласкі? Іль з дакорам?
Іль ненавідзячы, помсцячы, крахмалы?
Іль хочаш быць мне прысудам? –
Не ведаю: я забыўся цябе.
20 лістапада 1908
