Ідзі, ідзі за мной - пакорлівай
І вернаю маёй рабыняй.
Я на якія бліснулі грэбень горны
Ўзлячу ўпэўнена з табой.
Я пранёс цябе над безданню,
Яе бяздонныя дражнячы.
Твой будзе жах бескарысны -
Толькі натхненнем для мяне.
Я ад дажджу эфірнай пылу
І ад кружэннем аховай
Ўсёй сілай цягліц і шатамі крыле
І, узносячы, Цемра не вырве.
І на горах, у зіхаценне белым,
На незаплямленай лузе,
Чароўна-выдатным целам
Цябе я дзіўна паапякайцеся.
Ты ведаеш, какая драбніцу
Тая чалавечая хлусня,
Тая сумная зямная жаль,
Што дзікай запалам ты клічаш? –
Калі ж вечар стане цішэй,
І, зачараваная мной,
Ты паляцець захочаш вышэй
Пустыняй неба агнявой, –
што, я вазьму цябе з сабою
І узьнясу цябе туды,
Дзе здаецца зямля зоркаю,
Зямлёю здаецца зорка.
І, анямелыя ад здзіўлення,
Ты ўгледзіш новыя светы -
неверагодныя бачання,
Стварэння маёй гульні…
Дрыжучы ад страху і бяссілля
Тады шепнешь ты: адпускаецца…
І, распусціўшы ціхенька крылы,
Я усьміхнуся табе: лётаць.
І пад чароўнай усмешкай,
Знішчылі на лета,
ты паляціш, як камень зыбкі,
У зіготкую пустэчу…
9 чэрвень 1910
