Як часта плачам - вы і я -
Над жаласнай жыцьцём сваёй!
Аб, калі б ведалі вы, сябры,
Холад і змрок будучых дзён!
Цяпер ты мілай руку ціснеш,
Гуляеш з ёю, жартам,
І плачаш ты, заўважыўшы хлусня,
Ці ў руцэ каханай нож,
дзіцё, дзіцё!
Хлусні і падступнасьці меры няма,
А смерць - далёкая.
Усё будзе чарней страшны святло,
І ўсё вар'яцкія віхор планет
яшчэ стагоддзя, стагоддзя!
І стагоддзе апошні, жудасней ўсіх,
Ўбачым і вы і я:
Ўсё неба схавае агідны грэх,
На ўсіх вуснах застыгне смех,
туга нябыту…
вясны, дзіцё, ты будзеш чакаць -
вясна падмане.
Ты будзеш сонца на неба клікаць -
Сонца не ўстане.
І крык, калі ты пачнеш крычаць,
як камень, адыдзе…
Будзьце ж задаволеныя жыццём сваёй,
цішэй вады, ніжэй травы!
Аб, калі б ведалі, дзеці, вы,
Холад і змрок будучых дзён!
6 чэрвень 1910 – 27 лютага 1914
