вось дзяўчына, ледзь развіўшыся,
Яшчэ не апушчаны, НЕ чырванеючы,
Неспасціжна чорным позіркам
Глядзіць мне насустрач.
Была б на тое мая воля,
Прасядзеў бы я ўсё жыццё ў Сеттиньяно,
У выветрае каменя Септымія Севéра.
Глядзеў бы я на камяні, залітыя сонцам,
На прыгожую загарэлую шыю і спіну
Непрыгожай жанчыны пад дрыготкімі таполямі.
15 мая 1909
Сеттиньяно
