вось з'явілася. засланіла
усіх прыбраных, усіх сябровак,
І душа мая ўступіла
У прызначаны ёй круг.
І пад гарачым снежным стогнам
Расцвілі рысы твае.
Толькі тройка імчыць са звонам
У снежна-белым забыцці.
Ты ўзмахнула бразготкамі,
Захапіла мяне ў палі…
Душишь чорнымі шоўкамі,
расчыніла собаля…
І пра тую ці вольнай волі
Вецер плача ўздоўж ракі,
І звіняць, і згасаюць ў полі
Бубенцы, ды агеньчыкі?
Залаты твой пояс дзеля развязання,
Нахабна сціплы дзікі позірк!
Хай мгновенья ўсе падмануць,
Адыдуць у палымяны вогнішча!
Дык няхай жа вецер будзе
спяваць падманы, спяваць шоўку!
Хай навек не ведаюць людзі,
Як вузкая твая рука!
Як за цёмнай вэлюмам
Мне на імгненне адкрылася далеч…
Як над белай, снежнай далечай
Пала цёмная вэлюм…
снежні 1906
