Вось ён - шэраг труннымі ступенéй.
І між нас - нікога. мы ўдваіх.
спі ты, пяшчотная спадарожніца дзён,
Залітых небывалым прамянём.
Ты спакою ў белым труне.
Ты з усмешкай клічаш: не будзе.
Залацістыя пасмы на лбе.
Залаты абразок на грудзях.
Я адсвяткаваў светлую смерць,
Дакрануўшыся да рукі васковай.
Астатняе - бяздонная цьвердзь
Пахавала ў імгле блакітны.
Спі - твой адпачынак ніхто не перапыніць.
Мы - Окра невядомых дарог.
Усю непагодлівае ноч напралёт -
Тут гарыць Асія палац.
18 чэрвень 1904. З. Шахматава
