вочы, апушчаныя сціпла,
плячо, закрытае фатой…
Ты шматлікім тады думаю святой,
але Ты, Марыя, вераломны…
Быць з дзевай - быць ва ўладзе ночы,
Пампавацца на марскіх хвалях…
І не дарма гэтыя вочы
Да свецкія раўнаваў манах:
Ён у нішы зацянёным царкоўнай
Паставіў з браціяй Яе -
Далей ад мары грахоўнай,
У малітоўнае забыццё…
аднак, братам надакучыла
.................................
.................................
.................................
Канец адданасць і туманам!
Цяпер - ва ўсіх цэрквах Яна
Роўны Монаган і miryanam
На poruganye вернікаў…
Але ёсць адзін гаротнік таемны
Красы Боскай - паэт…
Ён бачыць Твой незвычайны,
нязгасны, Марыя, свет!
Ён на каленях у нішы цёмнай
Замаліць гарачыя грахі,
Замаліць сваё захапленне нясціплае,
Свае грахоўныя вершы!
І ты, Чыё сэрца добразычліва,
НЕ гневайся і ня глядзі,
Што гляне ён парой закахана
У Тваю лашчыў высь!
12 чэрвень 1909
