За горадам вырас пустынны квартал
На глебе балотнай і зыбкай.
Там жылі паэты, - і кожны сустракаў
Іншага напышлівай усмешкай.
Марна і дзень светлазарную ўставаў
Над гэтым сумным балотам:
Яго насельнік свой дзень прысвячаў
Віну і старанным работ.
калі напіваліся, то ў дружбе кляліся,
Балбаталі цынічна і рэзка.
Пад раніцу іх ванітавала. потым, замкнуўшыся,
Працавалі тупа і заўзята.
Потым вылазілі з будак, як сабакі,
глядзелі, як мора гарэла.
І золатам кожнай прахожай косы
Палонім з веданнем справы.
Raznezhasь, марыць аб калі-небудзь золата,
Лаялі выдаўцоў дружна,
І плакалі горка над малым кветкай,
Над маленькай хмарка жамчужнай…
Так жылі паэты. Чытач і адзін!
Ты думаеш, можа быць, - горш
Тваіх штодзённых бяссільных патугаў,
Тваёй абывацельскага лужыны?
няма, мілы чытач, мой крытык сляпой.
па крайнасці, ёсць у паэта
І косы, і хмаркі, і стагоддзе залаты,
Тебе ж недаступна усё гэта!..
Ты будзеш задаволены сабой і жонкай,
Сваёй канстытуцыяй куртацей,
А вось у паэта - сусветны запой,
І мала яму канстытуцый!
Няхай я памру пад плотам, як сабака,
Хай жыццё мяне ў зямлю ўтаптала, –
Я веру: то Бог мяне снегам занёс,
То завіруха мяне цалавала!
24 ліпеня 1908
