Што ж ты апусціла вочы ў збянтэжанасці?
погляды, як раней, на мяне.
Вось які ты стала - у прыніжэньне,
У рэзкім, непадкупнасці святле дня!
Я і сам жа не такі - ня ранейшы,
недаступны, горды, чысты, злы.
Я гляджу дабрэй і безнадзейней
На простае і сумны шлях зямнога.
Я не толькі не маю права,
Я цябе не ў сілах папракнуць
За пакутлівы твой, за падступны,
Многім жанчынам меркаванняў шлях.
Але ж я крыху па-іншаму,
чым іншыя, ведаю жыцьцё тваё,
больш, чым суддзям, мне знаёма,
Як ты апынулася тут, на краі.
Разам бо па краі, быў час,
Нас вадзіла згубная запал,
Мы хацелі разам скінуць цяжар
І ляцець, каб потым зваліцца.
Ты заўсёды марыла, што, sgoraya,
Дагарыць мы разам - ты і я,
што дадзена, у абдымках паміраючы,
Ўбачыць блажэнныя краю…
Што ж рабіць, калі падманула
так марым, як кожная мара,
І што жыццё бязлітасна сцебанулі
Грубай вяроўкаю бізуна?
Не да нас ёй, жыцця паспешлівай,
І мара правы, што нам хлусіла. –
Усё ж такі калі-небудзь шчаслівай
Хіба ты са мною не была?
Гэтая пасму - такая залатая
Няўжо не ад старога агню? –
гарачая, bezbozhnaya, пустая,
незабыўная, Прабач мяне!
11 Кастрычніка 1915
