У чорных суках дрэў аголеных
Жоўты зімовы закат за акном.
(Да эшафота на пакаранне асуджаных
Павядуць на заходзе такім.)
Чырвоны штоф полинялых канап,
Наскрозь прапыленым стэпавым пэндзля парцьер…
У гэтым пакоі, У звоне шклянак,
купчык, шулер, студэнт, афіцэр…
Гэтых голых малюнкаў часопіса
Ня людская тычылася рука…
І рука падлюгу націскала
Гэтую брудную кнопку званка…
чу! Па мяккіх дыванах празвінеў
шпоры, смех, заглушаны дзвярыма…
Хіба дом гэты - дом на самай справе?
Хіба так наканавана між людзьмі?
Хіба рады я сённяшняй сустрэчы?
Што ты абліччам белага, нібы плат?
Што ў твае аголеныя плечы
Б'е велізарны халодны закат?
Толькі вусны з запечанай крывёю
На абразе тваёй залатой
(Хіба гэта мы клікалі любоўю?)
Паламаў вар'яцкай рысай…
У жоўтым, зімовым, велізарным заходзе
патанула (так пышна!) ложак…
Яшчэ цесна дыхаць ад абдымкаў,
Але ты свищешь зноў і зноў…
Ён не вёслаў - твой свіст замагільным…
чу! зноў - мармытанне шпор…
нібы змей, цяжкі, сыты і пыльны,
Шлейф твой з крэслаў паўзе на дыван…
ты смела! Дык яшчэ будзь бясстрашны!
Я - ня мужчына, не жаніх твой, не сябар!
Так ўтыкаюць ж, мой анёл ўчорашні,
У сэрцы - востры французскі абцас!
6 снежні 1911
