З. Салаўёву
У забытых магіл прабівалася трава,
Мы забыліся ўчора… І забылі словы…
І надышла наўкол цішыня…
Гэтай смерцю тых, што адышлі, згарэлых дашчэнту,
Хіба Ты не жывая? Хіба Ты не сьвяціла?
Хіба сэрца Тваё - ня вясна?
Толькі тут і дыхаць, ля падножжа магіл,
Дзе калісьці я далікатныя песні склаў
О сустрэчы, быць можа, з табой…
Дзе ўпершыню ў мае васковыя рысы
Аддалена жыццём павеяла Ты,
Прабіваючыся магільнай травой…
1 красавік 1903
