багністых, пустынным лугом
ляцім. адны.
фон, дакладна карты, паўкругам
разыходзяцца агні.
варажыла, дзіцё, па картах ночы,
Дзе твой маяк…
Яшчэ смялей нам хлыне ў вочы
Neotvratimыy цемра.
Ён морам ноччу замкнуць - Далёкі
прастор лугоў!
І пах горкі і сумны
Туманаў і духаў,
І кольцы скрозь пальчаткі тонкай,
І строгі выгляд,
І гэта над пустыняй звонкай
Ад цокання капытоў -
Усё кажа аб бязмежным.
Усё хоча нам дапамагчы,
Як гэты свет, ляцець бязмэтна
У зіготкую ноч!
Кастрычніка 1912
