Ніхто не скажа: дурань студзеня.
Паклон мой нізкі, аблічча мой строгі.
Не пакліча мяне ігумен
У ночы на строгі свой парог.
Я сумным братам - брат прыкладны,
І расу чорную нясу,
Калі з раніцы, хадой дакладнай
Змятаю з бледных траў расу.
І, падыходзячы да ўсіх абразоў,
Як строгі і сьціплы брат,
Ствараю паклон я за паклонам,
І па абрадам абрад.
І хто зразумее, і хто пазнае,
Што ты сказала мне: бясшумны…
Што воск душы блажэннай растае
На ярам полымя свечкі…
Што ніякіх малітваў не трэба,
Калі ты ходзіш па рацэ
За манастырскімі агароджай
У сваім манаскім хустцы.
Што вось - мяне фанабэрыстым хмелем
Вар'яцка захліснула ты,
І страціў я кошт тыднях
Маёй злачыннай прыгажосці.
6 лістапада 1907
