Дзень дагарэла на сферы той зямлі,
Дзе я шукаў шляхоў і дзён карацей.
Там змярканне ліловыя ляглі.
Мяне там няма. Сцежкай падземнай ночы
схаджу, слізгаючы, уступам слізкіх скал.
Знаёмы Пекла глядзіць у пустыя вочы.
Я на зямлі быў кінуты ў яркі баль,
І ў дзікім танцы масак і абліччаў
Забыўся каханне і сяброўства страціў.
Дзе спадарожнік мой? - О, дзе ты, Беатрыс? –
іду адзін, згубіўшы правы шлях,
У колах падземных, як то звычай кажа,
Сярод жахаў і змрок патануць.
Паток нясе сяброў і жанчын трупы,
Кой-нідзе мільгане умольны позірк, іль грудзі,
літасці лямант, іль вокліч пяшчотны - скупа
Сарвецца з вуснаў; тут памерлі словы;
Тут сцягнутая бессэнсоўна і тупа
Кольцам жалезнай болю галава;
І я, які спяваў калісьці пяшчотна, –
Отверженец, які страціў права!
Усе да прорвы імкнуцца безнадзейнай,
І я ўслед. але вось, у прарыве скал,
Над пенаю патоку беласнежнай,
Перада мною бясконцы зала.
Сетка кактусаў і руж духмянасьць,
Абрыўкі змроку ў глыбіні люстэркаў;
Далёкіх раніц невыразнае мерцанье
Ледзь Залатога зрынуты кумір;
І душнае сціскаў грудзі.
Мне гэтая зала нагадаў страшны свет,
Дзе я блукаў сляпы, як у дзікай казцы,
І дзе заспеў мяне апошні баль.
Там - кінутыя раскрытыя маскі;
Там - старцам спакушаная жонка,
І нахабны святло застаў іх у гідкай ласцы…
Але запунсавеў пераплёт акна
Пад ранішнім халодным пацалункам,
І дзіўнае ружавата маўчанне.
У гэты гадзіну ў краіне блажэннай мы начуем,
Толькі тут нямоглы наш зямны падман,
І я гляджу, прадчуваннем хвалюемся,
У глыб люстэрка скрозь ранішні туман.
насустрач мне, з павуціння змроку
выходзіць юнак. зацягнуты табар;
Завялай ружы колер у пятліцы фрака
Бялейшы вуснаў на абліччы мерцвяка;
На пальцы - знак таямнічага шлюбу -
Ззяе востры аметыст кальца;
І я гляджу з хваляваннем незразумелым
У рысы яго адцвілага асобы
І пытаюся голасам ледзь выразным:
«Скажы, за што таміцца павінен ты
І па колам бадзяцца незваротным?»
Прыйшлі ў роспачы тонкія рысы,
Спалены рот глынае паветра прагна,
І голас кажа з пустаты:
«Даведайся: я адданы пакуце бязлітаснай
для гэтага, што быў на горкай, зямлі
Пад цяжкім ярмом страсці бязрадасным.
Ледзь наш горад схаваецца ў імгле, –
Знемагаючы хваляй вар'яцкага напеву,
З пячаткай злачынстваў на чале,
Як паўшых дагодлівая панна,
Шукаю забвенья ў радасцях віна…
І прабіў гадзіну каральнага гневу:
З глыбіні нябачанага сну
пляснула, асляпіла, бляск
Перада мной - цудоўная жонка!
У вячэрнім звоне далікатнага куфля,
У тумане хмельным сустрэўшыся на імгненне
З адзінай, хто ласкі пагарджала,
Я пацяшэньнем першае спасціг!
Я ўтапіў у яе зрэнку погляды!
Я выпусьціў ўпершыню гарачы крык!
Так гэта імгненне надышоў, нечакана хуткі.
І змрок быў глухі. І доўгі вечар імглістым.
І дзіўна ўсталі ў небе метэоры.
І быў у крыві вось гэты аметыст.
І піў я кроў з плеч пахучая,
І быў напой душен і смалістыя…
Але не кляні апавяданняў дзіўных
Аб томе, як доўжыўся незразумелы сон…
Зь бездані начных і прорву туманных
Да нас даносіўся пахавальны звон;
Мова агню ўзляцеў, свістам, над намі,
Каб спаліць непатрэбнасць перапыненых часоў!
І - стуленых бязмерна ланцугамі -
Нас нейкі віхор павёў у падземны свет!
Акаванай навек глухімі снамі,
Дадзена ёй чуць боль і памятаць баль,
калі, што ноч, да плячах яе атласным
Самотны схіляецца вампір!
Але мой лёс - магу ль не клікаць жахлівым?
Ледзь халодны і хворы світанак
Выканае Пекла ззянне безуважным,
З залы ў залу іду здзяйсняць запавет,
Гонім toskoyu страсці beznachalynoy, –
Так спачуваць і памятай, мой паэт:
Я асуджаны ў далёкім змроку спальнай,
Дзе спіць яна і дыхае горача,
Схілячыся над ёй закахана і сумна,
Усадзіць свой пярсцёнак у белае плячо!»
31 Кастрычніка 1909
