Ноч цёплая апранула выспы.
ўзышоў месяц. вясна вярнулася.
смутак светлая. Душа мая жывая.
І вечная халодная Нява
Ля ног сурова заварушылася.
ты, шчасце! ты, радасць ранейшых гадоў!
Вясна маёй мары далёкай!
За годом год… Усё больш рэзка цёмны след,
І там, дзе мне ззяў калісьці святло,
Ўсё гусцей змрок… У цемры - самотна -
Іду - іду - душа зноў жывая,
Ізноў вясна апранула выспы.
