Дарэмна я змагаўся з Богам.
Ён - громаноснай вядзьмар -
над тутэйшым, над зямным харомы
Узвёў палац яшчэ страшней.
І сярод блюзнерскіх кляцьбы,
Заспеты яснасцю Світанку,
Я ўпаў, забіты, на калені,
Іншыя славячы алтары…
І насуперак хулам і стогнам,
ць храме, дзе здарылася зло,
Над plameneûŝim Amvon
Хрыстова сэрца расьцьвіло.
