Божая Маці Спатоль мае смутку
Перад труной ішла, яркі, ціхі.
А за труной - у жалобнай вэлюму
ішла нявеста, праводзячы жаніха…
Быў ён толькі літаратар модны,
Толькі слоў блюзнерскіх творца…
Але мярцвяк - родны душы народнай:
Ўсялякі свята шануе яна канец.
І насустрач кланяліся, хрысцілі
Многодумный, многотрудной лоб.
А сябры і блізкія пылілі
значок, на яе, магілы…
І з якою бясконцай сумам
(Не пра яго - Бог яго ведае, пра каго?)
Прыняла яна словы спачування
І вянок выпадковы за вянком…
Гэтых фраз зьбітых паўтарэння,
Нікому не патрэбныя словы -
Ўзвяла яна ў вянок тварэння,
У таемную ўсмешку Боскасьці…
нібы тут, дзе спявалі і кадзілі,
Дзе і сум не можа быць ціхая,
Убралась яна фатой ад пылу
І чакала Іншага Жаніха…
6 ліпеня 1908
