прысвячаецца
Беглі сны - ззяў світанак,
І палымнеюць росы
У зыходзе полунощных гадоў
Пакрылі меднага калоса.
Кумір ўставаў ў промнях зары,
Да яго сцякаліся пакаленне;
Ужо ўзвялі алтары,
Гучалі рабскія маленьнях,
Калена усіх старэчым…
Адзін - мудрэц - падымае вочы,
І ў іх рабы, здзіўлены,
Ўгледзелі знак прайшла ночы…
Ён - у жарсьці жраца
І вось, змучаны і важны,
Закрануў вільготнага вянка,
І голас пачуўся працяглы,
І ажыў змярцвелы калос.
А над пустыняй - без мяжы -
І страх, і крык, і гоман рос;
І прыгажосць нябесных руж
Пакрыла ахвярнае цела.
13 лістапада 1901
