Прырода, няпраўда, я ў буру закаханы,
Я цябе кахаю, вецер, які нясе лісты,
І ў гадзіну мой апошні, падчас пахавання,
Я ўстану з труны і буду, як ты!
Я баюся, не цябе, аб, дзіцё, ўраган!
Не цябе, мой стары дзіця, зіма!
Я баюся нечакана колючых ран…
Так можа паранены - толькі Яна… толькі Сама…
Alone - і пяшчотная душа недасяжных,
І Цудоўным Тварам непараўнальна белага…
Але яна заб'е і цябе, старога, –
І ніхто не пазнае, што бура была…
