Ўваходжу наверх сцежкай крамяністай,
гляджу наперад: там усё маўчыць,
Толькі далёка крыніца чысты
Аб безмятежьи кажа.
Мой дух стомлены ўдалячынь нясецца,
Туга ў грудзях; гляджу назад:
У далінах скрозь камяні рвецца
Пагражальны белы вадаспад.
Не ведаю, што мой дух збянтэжыла
І ўніз цягне з бязлюдных скал…
«зьявіся, зьявіся мне, вобраз мілы!»
У сумненьні дзікім я клікаў…
І Ты з'явілася: ціхай уладай
У мяне зацеплілася грудзей,
І я клічу да Цябе з запалам:
"Не пакiдай! Не сыходзь!»
26-27 лістапада 1898
С.-Пецярбург
