мігцелі зоркі. ноч паравала
Увесну, кветкамі і травой.
Рака бясшумная кацілася,
Осеребренная месяцам.
Хацеў я з гэтай ноччу зліцца,
Хацеў у шчасці без канца
Дазволіць шчасцем атрымаць асалоду ад
Душы згарае спевака…
але ўсё, да чаго імкнуўся пламень
маёй душы, - пабіта зноў…
На дне рачным я сустрэў камень
І пахаваў сваю любоў…
.................................
Рака - Дзева. Зоркі - вочы…
яна, як раней, добрая…
Але месяцовы бляск халоднай ночы -
Яе астыўшая душа.
4 чэрвень 1899
