маёй маці
Я - чалавек і мала Богу роўны.
У маіх вершах ты моцы не знойдзеш.
Напеў іх слабы і жыццёва бясслаўе,
Ты новых думак у іх не здабудзеш.
Іх не сагрэў ні геній, ні мастацтва,
яны туманнай, доўгай чарадой
Вядуць мяне без думкі і без пачуцця
Да зямной магіле, беднай і пусты.
Аб, калі б мог я сілай геніяльнай
прозреть стагоддзя, наблізіць іх да дабра!..
Я не даў міру думкі ідэальнай,
Ні пачуцця добрага пакорнаму пяру…
дабрашчасны паэт, дабром пранікнёны,
Што свеце даў непарушны запавет
І моцай вечнай, моцай адвагаю
Адвёў натоўпу ў палымяны світанак!
18 ліпеня 1899
