Хаваў я цябе, і, тоскуя,
Я гадаваў на магіле кветкі,
Але ў блакіту, звонячы і радуючыся,
трапятала, блажэнная, ты.
І да роднай зямлі я хіліўся,
І сысці за табою хацеў,
але, калі я рыдаў і маліўся,
Звонкі смех твой да мяне даляцеў.
Пахавальныя слёзы марныя -
ты трепещешь, смяешся, жывы!
І растуць на магіле выдатнай
Не кветкі - агнявыя словы!
чэрвень 1902
