Почиют ў глыбіні сардэчнай
Усе злыя намеры і сны,
Поўныя любові мы бясконцай,
Любоўю да Бога мы поўныя…
Гётэ. Фаўст (перакл. фета)
Надышоў жаданы гадзіну. Прырода,
З рук ўладара Творцы,
Запаліла начныя неба скляпенні
Зіхаценне зорным - без канца.
Так капрызна і выдатна
Засыпаўшы неба срэбрам,
Творца паставіў сьветач ясны
На варту ў бляску сусветным,
І выплыў месяц. нівы, долы,
раўніны, горы і лясы
Слухаюць прарочыя дзеясловы
І, моўчкі, хваліце нябёсы.
У маўчання сярод мёртвай прырода,
Але чула дрэмле - да раніцы…
вы, ўсыплення народы,
Тады толькі прагнеце дабра!
Што ж! Абудзілася ваша сумленне?
Хто ведае, ды ці многа ў гэтую ноч
З тугою ўспомніць жыцця аповесць
І сноў гоніць прэч…
Прырода ночы дух падымае…
Раздзіраюць вас тварэння зла,
Пакуль дабро спакойна дрэмле,
І ноч глыбокая светлая!
пакойцеся, добрыя! вы, злыя,
Усю ноч вачэй вам не стуліць!
Няхай вашы язвы рокавыя
Вам не дадуць на імгненне уздыхнуць!
Тады толькі сыдзе свет глыбокі
На вашы намеры і сны,
Калі зразумееце свет далёкі
Блажэннай жыццёвай вясны!
Калі такая ноч, як гэтая,
Абудзіць у вас даволі сіл
Не біць камянямі паэта,
Які вас дабру вучыў!
25 ліпеня 1899
