Я ніколі не разумеў
Мастацтва музыкі свяшчэннай,
А цяпер слых мой адрозніваў
У ёй чыйсьці голас патаемны.
Я палюбіў ў ёй тую мару
І тыя душы маёй хвалявання,
Што ўсю былую прыгажосць
Хваляй прыносяць з забвенья.
Пад гукі мінулае ўстае
І блізкім здаецца і ясным:
То для мяне мара спявае,
То вее сакрамэнтам выдатным.
17 студзень 1901
