Заўтра ў змярканне сустрэнемся мы.
Ты працягнеш ветліва рукі.
Але на памяці - з ранейшай зімы
Незразумела журботныя гукі.
ты, я ведаю, запомніла дні
Памылак маіх і трывог.
І калі мы з табою адны
І бязуважны суседні парог,
Пачынаюць нябачна лётаць
Адзінокія іскры твае,
Пачынаю цябе пазнаваць
Пад напевамі блізкай любові,
І на імгненне ты па-ранейшаму - ты,
Лёгкай дрыготкай даеш успамінаць
Пра шчасце, што працякла зімы,
аддаленай, але дакладнай мары,
Пад напеваў марозу і цемры
Пачынаеш дрыжаць і наракаць,
І, як раней, імгненную гаворка
Я стараюся ў цемры падпільнаваць…
13 красавік 1902
