(Bad Nauheim. 1897-1903)
1
Я бачыў вогненныя знакі
цудаў, народжаных на світанку.
Я выйшаў - палымяныя макі
Скласці на горным алтары.
Са мною раніцу ў дымных рызах
Кадзіла ў блакітную цьвердзь.
І на ўступах, на карнізах
Бяздымнага выпаралася смерць.
Драмалі ружовыя вежы,
Курились росы у вышыні.
Нейкі прывід - сон ўчорашні -
Крыўляўся ў блакітным акне.
Яшчэ мігцеў вячэрні хаос -
захапленне, які дасягнуў ўрачыстасці, –
але ўсё, што ў пурпур апранаю,
Шаптала белыя словы.
І жыццё здавалася смутнай таямніцай…
Што ў раніцу раннім, поўным сну,
Я выявіў, мудрэц незвычайны,
Чыя усміхнулася глыбіня?
2
Там на горах бялелі вілы,
Чырванелі ружы ў чэпкіх сне.
І таямніца цьмяна сыходзіў
рысай, у гарах смутнай мне.
Аб, як у гарах было паветра лагодны!
З парку шалёна клікаў
І спрачаўся з грукатам брычак
Стагоддзямі сціснуты харал.
Там - да вылечваюць вытокаў
Калекаў крэслы пацягнула,
Там - у парку, на лузе шырокім,
Запляскаў мяч і lawn-tennis.
Там - нітка жалезная гула,
І цягніка уверсе, унізе
Ўтыкаюць палымянае цела
У расплаўленую біруза.
І ў дзверы, у вокны пыльных будынкаў
Урываўся крык продавщика
Гваздзікоў і лілей, руж і тканак,
і паштоўкі, і kodak'a.
3
Я зразумеў: шэсце адкрыта, –
Ўзор з'яў стаў знакам.
Але было цьмяна, было зліць,
Гублялася ў небе блакітным.
Яна сыходзіла ў гадзіну вясёлы
На гарадскую мітусню.
І ціха ўзгараецца долы,
Прымаючы горную мару…
І ў дзікім трасцэ, у хісткім гуле
дзень паўзе, як сонны змей…
Там шчасця ў вочы не паглядзелі
Мільёны змрочных людзей.
4
яе агнём, яе Вячэрняй
Адзін дыхаў я на гары,
А горад грукатаў бязмерна
На нарастаючым світанку.
Я ішоў свабодны, здаволення…
А дзень у пацямнелыя сіні
яшчэ ўздыхаў, зачараваны,
І росы хаваліся ў траве.
Яны сверкнут заутра зноў,
І ўстане Горная - сярод руж,
У схілу дымна-блакітнага,
У ззянні залатых валасоў…
8-12 мая 1904
