Ты абуджалася раніцай рана
І пакідала мілы дом.
І доўга, доўга з туману
Дзіду мігцела за ўзгоркам.
А я, ледзь хлопец, слухаў пляткарства
Аб сіле дзівосную тваю,
І варушыў мячоў аскепкі,
Табой былі раскіданыя ў баі.
Даволі жыць у расстанні ранейшай -
Не выйдзеш з дому з раніцы.
Я ўсё закаханых і мяцежны
Гляджу ў вочы твае, сястра!
Вучы мяне дзённаму баі -
Ужо не ранейшы добра хлопцу я,
І свеце цеснага адкрыю
Палёт свабоднага дзіды!
(Красавік-травень (?) 1907)
