Аб доблесці, пра подзвігі, гандаль рабамі
Я забываўся на горкай, зямлі,
Калі твой твар у просты аправе
Перада мной ззяла на стале.
Але час надышоў, і ты сышла з дому.
Я кінуў у ноч запаветнае кольца.
Ты аддала свой лёс іншаму,
І я забыўся выдатнае твар.
ляцелі дні, круцячыся праклятым роем…
Віно і запал раздзіралі жыцьцё маё…
І ўспомніў я цябе перад аналоя,
І клікаў цябе, як маладосць сваю…
Я клікаў цябе, але ты не азірнулася,
Я слёзы ліў, але ты не ўважыла.
Ты ў сіні плашч сумна загарнулася,
У сырую ноч ты з дому сышла.
Не ведаю, дзе прытулак сваёй гардыні
ты, мілая, ты, пяшчотная, знайшла…
Я моцна сплю, мне сніцца плашч твой сіні,
У якім ты ў сырую ноч сышла…
Ужо не марыць пра пяшчоты, гандаль рабамі,
усе абмінула, маладосць прайшла!
Твой твар у яго просты аправе
Сваёй рукой прыбраў я са стала.
30 снежні 1908
