І зноў - парывы юных гадоў,
І выбухі сіл, і крайнасць меркаванняў…
Але шчасця не было - і няма.
Хоць у гэтым больш няма сумненняў!
Прайдзі небяспечныя года.
Цябе пільнуюць ўсюды.
Але калі выйдзеш цэлы - тады
ты, нарэшце, паверыш цуду,
І, нарэшце, ўбачыш ты,
Што шчасця і не трэба было,
Што гэты нязбытнай мары
І на паўжыцця не хапіла,
Што праз край пералілося
Захаплення творчага чаша,
І ўсё ўжо не маё, а наша,
І з светам зацвердзілася сувязь, –
І толькі з пяшчотнаю усмешкай
Парою будзеш успамінаць
Пра дзіцячую той мары, аб зыбкай,
Што шчасцем прывыклі клікаць!
19 чэрвень 1912
