счарнелы, скрывіўся бярвеністы мост,
І стаяць лапухі ў чалавечы рост,
І крапівы дрымучай спяваюць лесу,
Што па іх не пройдзе, ня blesnet валасы.
Вечарамі над возерам чутны ўздых,
І па сценах распаўзаючыся каравы мох.
Я сустракала там
Дваццаць першы год.
Салодкі быў вуснам
Чорны душны мёд.
Тое галлё рвалі мне
Сукенкі белы шоўк,
На крывой сасны
Салавей ня Молка.
На ўмоўны крык
Выйдзе з нары,
Нібы лясун дзік,
А пяшчотней сястры.
На гару бягом,
Праз рэчку ўплаў,
Дык што тады
Не скажу: пакінь.
