А ты цяпер цяжкі і маркотны,
Адмовіўшыся ад славы і мары,
Але для мяне непапраўна мілы,
І чым цямней, тым кранальная ты.
Ты п'еш віно, твае нячыстыя ночы,
што на яве, не ведаеш, што ў сне,
Але зелены пакутлівыя вочы, -
спакою, відаць, не знайшоў у віне.
І сэрца толькі хуткай смерці просіць,
Праклінаючы марудлівасць лёсу.
Усё часцей вецер заходні прыносіць
Твае папрокі і твае маленні.
Але хіба я да цябе вярнуцца смею?
Пад бледным небам радзімы маёй
Я толькі спяваць і ўспамінаць ўмею,
А ты мяне і ўспамінаць не смей.
Так дні ідуць, смутку памнажаючы.
Як за цябе мне Госпада маліць?
ты угадал: мая любоў такая,
Што нават ты не змог яе забіць.
